The Relationship between Faith and Reason from the Viewpoint of Najmuddin Razi

Document Type : Research Paper

Authors

1 PhD Student of Religious Studies, University of Religions and Denominations, Qom, Iran

2 Assistant Professor, Kharazmi University, Tehran, Iran

Abstract

The present article aims at finding an epistemic relationship between faith and reason and ultimately measuring the amount of rationality from the viewpoint of Najmuddin Razi. Faith and reason in his view are epistemological instruments, and the essence of wisdom or the spirit of the Mercy to the Worlds - with its numerous qualities - is a luminous substance with aspects such as reign, light and pen. Then, rational knowledge is a level on the hierarchy of attaining the monotheism knowledge and is a position for reaching the intuitive knowledge that is useful in the intelligible world, and the saving knowledge is the one in which the human intellect structure informs the light of faith, so that prophecy of the prophets is prescribed. The essence of faith is a mine whose second place is the heart, and reliance on rationality is the path for faith; the effect of the radiation of the light of faith on the heart is called acknowledgment. The relationship between faith and reason as depicted by Razi is a balanced and mixed rationality, one which falls between maximal and critical rationalism combined with fideism that play an effective role in determining the validity or invalidity of religious belief systems in the philosophy of religion and the interaction of the two causes the correct presentation of religion, and prevents internal and external damages. All of these have been extracted from the comparison of his views with the comprehensive approaches to the faith and reason.

Keywords

References

  1. پترسون، مایکل و دیگران (1383). عقل و اعتقاد دینی، ترجمۀ احمد نراقی و غیره، تهران: طرح نو.
  2. پورحسن، قاسم و دیگران (1393). عقلانیت باور دینی از دیدگاه ولترستورف با محوریت نقد اعتدال‌گرایی دلیل‌گرایی، فلسفۀ دین، دورۀ 11، شمارۀ 2: 243 - 266.
  3. جوادی آملی، عبدالله (1387). دین‌شناسی، تحقیق محمد رضا مصطفی‌پور، قم: اسراء.
  4. ــــــــــــــــــــ (1389). منزلت عقل در هندسۀ معرفت دینی، تحقیق احمد واعظی، قم: اسراء.
  5. رازی، نجم‌الدین (1312). مرصاد العباد من المبدأ الی المعاد، به کوشش حسین حسینی نعمت‌اللهی، تهران: چاپخانۀ مجلس.
  6. ــــــــــــــــ (1345). رسالۀ عشق و عقل، تصحیح نقی تفضلی، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
  7. ــــــــــــــــ (1381). مرموزات اسدی در مزمورات داوودی، تصحیح محمد رضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
  8. ــــــــــــــــ (1425 ق). منارات السائرین، بیروت: دارالکتب العلمیه.
  9. فعالی، محمد تقی (1378). علوم پایه، نظریۀ بداهت، تهران: دارالصادقین.
  10. کلینی، محمدبن یعقوب (1407 ق). الکافی، تصحیح علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران: دارالکتب الاسلامیه.
  11. لاک، جان (1380). در باب ایمان و عقل و ساحت‌های متمایز آنها، ترجمۀ مصطفی ملکیان، نقد و نظر، شمارۀ 27 و 28: 2 - 11.
  12. لواسانی، سید محمد رضا (1392). دین و عقلانیت [درسگفتارهای دکتری دین‌پژوهی]، دانشکدۀ ادیان، دانشگاه ادیان و مذاهب، قم: ایران.
  13. موحدیان عطار، علی (1388). مفهوم عرفان، قم: دانشگاه ادیان و مذاهب.
  14. موحدی، محمد رضا (1388). عقل در کوی عشق: دیدگاه شیخ نجم‌الدین رازی دربارۀ عقل و عشق، پژوهش‌های فلسفی ـ کلامی، شمارۀ 41: 167 - 194.
  15. وحیدی مهرجردی، شهاب‌الدین (1388). عقل و محدودیت قلمرو آن در آثار ملاصدرا، پژوهش‌های فلسفی ـ کلامی، شمارۀ 42: 179 - 202.
  16. همدانی، یوسف‌بن ایوب و نجم‌الدین رازی (1362). رتبة الحیات بانضمام رسالة الطیور، تصحیح محمد امین ریاحی، تهران: توس.
  17. مسعودی، جهانگیر؛ استادی، هوشنگ (1388). نقد عقل عربی ـ اسلامی در دیدگاه جابری و ارکون، پژوهش‌های فلسفی ـ کلامی، شمارۀ 42: 78 - 102.
  18. مظفر، محمد رضا (1378).  اصول الفقه، قم: اسماعیلیان.
Philosophy of Religion
Volume 15, Issue 2
July 2018
Pages 397-418

Files

Share

How to cite

Statistics