The Semantic Miraculousness of the Qur’ān with an Emphasis on the Cow Chapter

Document Type : Research Paper

Authors

1 Associate Professor, Department of Arabic Language and Literature, College of Farabi, University of Tehran, Qom, Iran

2 MA in Arabic Language & Literature, College of Farabi, University of Tehran, Qom, Iran

Abstract

The examination of the semantic miraculousness of the noble Qur’ān needs the investigation of a chain of letters, diacritics, and combinations. Semantics considers discourse as a coherent and cohesive set of meanings. In order to accurately know and understand these meanings, it is necessary to break down the text and then juxtapose the separate sections that have been semantically analyzed. The study at hand aims at examining the combined values and the interpretive dimension of the genitive cases of the Cow chapter. According to association relations, the congruence of these cases with the verse context and the chapter context is examined. The findings of the study show that the genitive cases in the Cow chapter are directly used to give the meanings of the verses to the audience, in a way that any case – either in the letters or in the words – is in the complete coordination with the verse meaning. Moreover, in some cases, the aforementioned genitive cases create secondary meanings in the verses. In suchlike situations, the figurative, ironical, and metaphorical forms or certain words with multiple meanings provide the foregoing contribution.

Keywords

References

  1. ـ قرآن کریم.

    1. ابن‌جنی، أبوالفتح عثمان (1954). الخصائص، بی‌جا: بی‌نا.
    2. ابن‌منظور، محمدبن مکرم (1414 ق). لسان العرب، بیروت، چ دوم: دارالکتب العلمیه.
    3. امین‌پور، قیصر (1384). سنت و نوآوری در شعر معاصر، چ دوم، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
    4. أنیس، ابراهیم (1971). الأصوات اللغویة، مصر، قاهره: مکتبة الأنجلو مصریه.
    5. بشر، کمال (1973). علم اللغة العام، قاهره: دارالمعارف المصریة.

    6. بدیده، رشید (2011). البنیات الأسلوبیة فی مرثیة بلقیس لنزار قبانی، مذکرة لنیل شهادة الماجستیر فی شعبة اللسانیات العامة، کلیة الآداب واللغات، قسم اللغة العربیة وآدابها، سوریا: جامعة تشرین.

    1. جرجانی، عبدالقاهر (1984). دلائل الإعجاز، تصحیح: محمود محمد الشاکر، مصر، القاهرة: مکتبة خانجی.

    8. خاقانی، محمد؛ جلیلیان، مریم (1393). «ومضات اسولبیة فی سورة الرحمن» بحوث فی اللغة العربیة و آدابها، کلیة اللغات الأجنبیة بجامعة اصفهان، العدد 6: 23 - 1.

    1. خضر الدوری، محمد یاس (1971). دقائق الفروق اللغویه فی البیان القرآنی، لبنان، بیروت: دارالکتب العلمیة.

    10. راحج، سامیة (2012). أسلوبیة القصیدة الحدیثه فی شعر عبدالله حمادی، بحث مقدم لنیل درجة دکتوراه العلوم فی الأدب العربی الحدیث، جامعة العقید الحاج لخضر، باتنه، کلیة الآداب والعلوم الإنسانیة، قسم اللغة العربیة وآدابها.

    1. زمخشری، جارالله أبوالقاسم محمودبن عمر (1998). الکشاف، تحقیق: عادل احمد و علی محمد، ریاض: مکتبة عبیکان.

    12. سعاد، حمیتی (2010). مسرحیة بلال‌بن ریاح لمحمد العید آل خلیفة (دراسة اسلوبیة) مذکرة لنیل شهادة الماجستیر فی البلاغة والأسلوبیة، جامعة الحاج لخضر، باتنه، کلیة الآداب والعلوم الإنسانیة، قسم اللغة العربیة وآدابها.

    1. شفیعی کدکنی، محمد رضا (1384). موسیقی شعر، چ پنجم، تهران: آگه.
    2. طبرسی، فضل‌بن حسن (1423 ق). تفسیر جوامع الجامع، چ دوم، قم: مؤسسۀ نشر اسلامی.
    3. عباس، حسن (1998). خصائص الحروف العربیة ومعانیها، دمشق: منشورات اتحاد الکتاب العرب.
    4. عسکری، ابوهلال (1400 ق). معجم الفروق اللغویة، قم: مؤسسة النشر الإسلامی التابعة لجماعة المدرسین.
    5. ـــــــــــــــ (1412 ق). معجم الفروق اللغویة، قم: مؤسسة النشر الإسلامی التابعة لجماعة المدرسین.
    6. الغنی المصری، محمد؛ الباکیر البرازی، محمد (2002). تحلیل النص الأدبی بین النظریة والتطبیق، عمان: الوراق للنشر والتوزیع.
    7. فضل، صلاح (1998). علم الأسلوب، مبائه واجرائاته، چ اول، قاهره: دارالشروق.
    8. فکوهی، ناصر (1386). تاریخ اندیشه و نظریه‌های انسان‌شناسی، تهران: نی.
    9. لاشین، عبدالفتاح (بی‌تا). صفاء الکلمة، مصر: دارالمریخ، مطبعة النهضة.
    10. محمد داوود، محمد (2008). معجم الفروق الدلالیة فی القرآن الکریم، قاهره: دارالغریب.

    23. محمدرضایی، علی‌ رضا؛ الهائی، عبدالرسول (2018). «مقاربات أسلوبیة فی سورة الرحمن» المصباح، مجلة علمیة فصلیة محکمة تعنی بالدراسات والأبحاث القرآنیة، العدد الخامس والثلاثون، خریف 2018/ 1440: 48 - 17.

    1. مختار عمر، احمد (1997). علم الدلالة، چ سوم، قاهره: عالم الکتب.
    2. مطیع، مهدی (1391). معنای زیبایی در قرآن، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
    3. المسدی، عبدالسلام (1982). الأسلوب والأسلوبیة، چ سوم، قاهره: الدارالعربیة للکتاب.
    4. مطر، عبدالعزیز (1998). علم اللغة و فقه اللغة، دار قطری‌بن الفجاءة.
    5. معین، محمد (1382). فرهنگ فارسی معین، تهران، انتشارات سی‌گل: مادۀ آوا.
    6. النیلی، عالم سبیط (2003). النظام القرآنی مقدمة فی المنهج اللفظی، بغداد: مکتبة بلوتو.
Philosophy of Religion
Volume 17, Issue 2
July 2020
Pages 189-211

Files

Share

How to cite

Statistics