The Expressive Miraculousness of the Holy Quran Concealed in the Literary Style of Noun-Verb Conversions: A Study Based on Jacobsen’s Functionalist Theory

Document Type : Research Paper

Authors

1 Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, College of Farabi, University of Tehran, Qom, Iran

2 PhD Student in Arabic language and literature, College of Farabi, University of Tehran, Qom, Iran

Abstract

In their examination of the miraculousness of the Qur’ān, scholars and thinkers have been paying a special attention to its expression and style for a long time. Numerous studies have been carried out in this regard in which the divinity of the source of this unique Scripture is evidently revealed. As one of the most essential methods of expression used by the noble Qur’ān, ‘udūl (conversion) means changing the linguistic context and the speech style. This concept has various types that have been classified by rhetoric scholars. These include switching from truth to metaphor; from close, easy propositions to distant, complex ones; and from one verb/noun form to another verb/noun form. Various purposes have also been suggested for these various types of conversions. Similarly, linguists emphasize the secondary purposes of linguistic techniques. Roman Jacobsen, the famous Russian linguist, calls the secondary purposes as linguistic functions. He considers six roles for language, namely phatic, emotive, aesthetic/poetic, conative, metalingual, and referential. The study at hand aimed to analyze the purposes of converting nouns and verbs to each other in the noble Qur’ān based on Jacobsen’s functionalist theory and to look at the miraculousness of the Qur’ān from this viewpoint. This examination showed that conversion in every verse of the Qur’ān causes the addressee to make mental exploration and reflection, one which is among the main purposes of the sublime God in the noble Qur’ān. The findings show that the implication of noun on the affirmation and that of the verb on renewal and contingency have had the largest representation in these verses. On the other hand, in some verses, in addition to semantic implication, the observation of the distance between the verses has also been taken into consideration. The six functions of language sometimes overlap, while in other cases the conversion leads to overemphasis on one of the functions. These findings all indicate the expressive miraculousness of the noble Qur’ān and prove the divine source of this heavenly Scripture.

Keywords


  1. ـ قرآن الکریم.

    1. آلوسی، سید محمود (1415ق). روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، بیروت: دارالکتب العلمیه.
    2. ابوزهرة، محمد (بی‌تا). زهرة التفاسیر، بیروت: دارالفکر.
    3. ابوحیان، محمد بن یوسف (1420ق). البحر المحیط فی التفسیر، بیروت: دارالفکر.
    4. ابن‌عاشور، محمد بن طاهر (بی‌تا). التحریر و التنویر، بیروت: مؤسسة التاریخ.
    5. باقری، مهری (1373). مقدمات زبان‌شناسی، تهران: دانشگاه پیام نور.
    6. التفتازانی، سعدالدین (1434ق). المطول، المحقق: عبدالحمید الهنداوی، الطبعة الثالثة، بیروت: دارالکتب العلمیة.
    7. حائری تهرانی، میر سید علی (1377). مقتنیات الدرر، تهران: دارالکتب الاسلامیة.
    8. حقی بروسوی، اسماعیل (بی‌تا). تفسیر روح البیان، الطبعة الاولی، بیروت: دارالفکر.
    9. الخالدی، صلاح عبدالفتاح (2000). إعجاز القرآن البیانی و دلائل مصدره الربانی، عمان: دار عمارللنشر والتوزیع.
    10. زحیلی، وحدة بن مصطفی (1418ق). التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، ط 2، بیروت: دارالفکر المعاصر.
    11. الزمخشری، محمود (1407ق). الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت: دارالکتاب العربی.
    12. السامرائی، فاضل صالح (بی‌تا). معانی النحو، القاهرة: شرکة العاتک لصناعة الکتاب.
    13. شعیری، حمیدرضا (1391). مبانی معناشناسی نوین، چ سوم، تهران: سمت.
    14. الطباطبایی، سید محمدحسین (1417ق). المیزان فی تفسیر القرآن، قم: جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
    15. طنطاوی، سید محمد (بی‌تا). التفسیر الوسیط للقرآن الکریم، قاهره: دار نهضة مصر للطباعة و النشر.
    16. العلوی، یحیی (1433ق). الطراز، تحقیق: عبدالحمید هنداوی، قم: ذوی‌القربی.
    17. فخر رازی، محمد عمر (1420ق). التفسیر الکبیر، الطبعة الثالثة، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
    18. فضل‌الله، سید محمدحسین (1419ق). تفسیر من وحی القرآن، الطبعة الثانیة، بیروت: دار الملاک للطباعة و النشر.
    19. کاشانی، فتح‌الله (1423ق). زبدة التفاسیر، قم: بنیاد معارف اسلامی.
    20. گیرو، پی یر (1380). نشانه‌شناسی، ترجمۀ محمد نبوی، تهران: آگاه.
    21. مدرسی، محمدتقی (1419ق). من هدی القرآن، تهران: دار محبی الحسین.
    22. مغنیة، محمدجواد (1424ق). تفسیر الکاشف، تهران: دارالکتب الاسلامیة.
    23. یاکوبسن، رومن (1380). شعر و شعرشناسی، ترجمۀ کورش صفوی، تهران: هرمس.
    24. ------------ (1993). النظریة الألسنیّة، ترجمة: فاطمة الطبال برکة، بیروت: المؤسسة الجامعیّة للدراسات و النشر و التوزیع.
    25. Fairclough, Norman )2001.( Language and power (Second edition), England.