عقل در معتزله با تعابیری چون علم، منع، فکر، نظر، راه رسیدن به علم و درک واجبات تعریف شده است. ایشان اولین گروه از اهل سنت بودند که از عقل نظری در شناخت دین بهره گرفتند و از طریق عقل عملی بر حسن و قبح افعال استدلال و فعل قبیح را از خدا رد و به انجام تکلیف استدلال کردند. در مدرسۀ امامیۀ بغداد، شیخ مفید و سید مرتضی ، عقل را بر قوه‌ای اطلاق کرده‌اندکه اقتضای تمییز دارد و شیخ طوسی عقل را مجموعۀ علوم تعریف کرده است. در این مکتب کارکردهای عقل، یعنی نظری و عملی پذیرفته شده است. در زمینۀ رابطۀ عقل و وحی، در حالی که شیخ مفید همچون متکلمان مکتب کوفه و برخلاف معتزله، عقل را نیازمند وحی می داند، سید مرتضی و شیخ طوسی چنین نیاز و وابستگی را قبول ندارند. معتزله و امامیۀ بغداد بحثی در حجیت عقل ارائه نکرده‌اند و گویا آن‌ر‌ا امری بدیهی پنداشته‌اند و در عمل از عقل به‌عنوان منبع و ابزار استفاده می‌کنند.
برنجکار, رضا, & هاشمی, ریحانه. (1393). عقل‌گرایی در مدرسۀ امامیۀ بغداد و معتزله. مجله علمی " فلسفه دین ", 11(1), 57-82. doi: 10.22059/jpht.2014.50448
MLA
رضا برنجکار; ریحانه هاشمی. "عقل‌گرایی در مدرسۀ امامیۀ بغداد و معتزله". مجله علمی " فلسفه دین ", 11, 1, 1393, 57-82. doi: 10.22059/jpht.2014.50448
HARVARD
برنجکار, رضا, هاشمی, ریحانه. (1393). 'عقل‌گرایی در مدرسۀ امامیۀ بغداد و معتزله', مجله علمی " فلسفه دین ", 11(1), pp. 57-82. doi: 10.22059/jpht.2014.50448
VANCOUVER
برنجکار, رضا, هاشمی, ریحانه. عقل‌گرایی در مدرسۀ امامیۀ بغداد و معتزله. مجله علمی " فلسفه دین ", 1393; 11(1): 57-82. doi: 10.22059/jpht.2014.50448
