آموزۀ نفی صفات به‌صراحت در روایات اهل‌بیت(ع) آمده و در مدارس کلامی امامیه مورد پذیرش اکثر متکلمان امامیه بوده است. با وجود این، امروزه براساس مبانی فلسفی، و به‌خصوص حکمت متعالیه مورد نقد و انکار قرار می‌گیرد. در تحقیق حاضر، مبانی و ادلۀ آموزۀ نفی صفات از متون کلامی امامیه در مدارس گوناگون کلامی شناسایی و استخراج و نشان داده شده است که این آموزه دارای مبانی عقلی و کلامی خاص خود است. این مبانی و ادله به‌طور خلاصه عبارت‌اند از: آموزۀ توحید ذاتی با سه تقریر نفی تعدد، نفی ترکیب، و نفی شبیه، اتحاد وصف و صفت، امتناع توصیف ذات، امتناع محدودیت، مخلوقیت صفت و موصوف و آموزۀ خلقت. در کنار آنچه گفته شد، تعداد زیادی از روایات ناظر بر نفی صفت هم پشتوانۀ نقلی این دیدگاه هستند.
ابن‌شعبه حرانی، حسن بن علی (۱۳۶۳ق). تحف العقول، محقق/مصحح: علی‌اکبر غفاری، چ دوم، قم: جامعۀ مدرسین قم.
آشتیانی، سید جلال (۱۳۵۱). منتخباتی از آثار حکمای الهی ایران (از عصر میرداماد و میرفندرسکی تا زمان حاضر) ، تهران: بی‌نا.
اصفهانی، میرزا مهدی (1396). معارف القرآن، چ اول، قم: مؤسسة معارف أهل البیت(ع).
-------------- (بی‌تا). اساس معارف القرآن، تقریر شیخ علی‌اکبر نمازی، تحقیق شیخ مهدی خاتمی، بی‌جا: بی‌نا.
بحرانی، ابن میثم (1362). شرح نهج البلاغة، چ دوم، بی‌جا: دفتر نشر الکتاب،
برنجکار، رضا؛ نصرتیان اهور، مهدی (۱۳۹۶). قواعد کلامی (توحید)، چ اول، قم: دارالحدیث.
برنجکار، رضا؛ زارع‌پور، محسن (1400). «آموزۀ نفی صفات در احادیث شیعه»، علوم حدیث، ش100، ص 144- 122.
تولایی، شیخ محمود (بی‌تا)، تقریرات، بی‌جا.
جامی، عبدالرحمن (1358). الدرة الفاخرة فی تحقیق مذهب الصوفیة و المتکلمین و الحکماء المتقدمین به انضمام شرح عبدالغفور لاری و حکمت عمادیه، به اهتمام: نیکو لاهیر و على موسوى بهبهانى، تهران: مؤسسۀ مطالعات اسلامى، تهران.
حلی، حسن بن یوسف مطهر حلی (۱۴۱۹ق). نهایة المرام فی علم الکلام، چ اول، قم: مؤسسۀ امام صادق(ع).
راوندی، قطب‌الدین سعید بن هبة‌الله (1364). منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، تصحیح: سید عبداللطیف کوهکمری، قم: کتابخانۀ آیت‌الله مرعشی نجفی.
