این مقاله برآن است راهحل تعارض میان عقل و دین را از دیدگاه ابنرشد و ملاصدرا به دست دهد. در نگاه هر دو فیلسوف، هیچ تعارض واقعی میان عقل و دین وجود ندارد و برای رفع تعارض ظاهری تأویل به عنوان راهکار مطرح شده است. ابنرشد با تعیین اصول و مبانی برای تأویل و نتیجه حاصل از آن، یعنی همزیستی مسالمت‌آمیز مذاهب مختلف اسلامی و نیز عالمان دینی (فیلسوفان و متکلمان)، نظری جدید ارایه کرده است. ملاصدرا نیز با تاکید بر مبانی‌ای همچون «اصالت وجود و ذو مراتب بودن آن»، «حرکت جوهری»، و «اتحاد عاقل و معقول» ضرورت تأویل را به صورت کلی تبیین کرده است. پایه کار ابنرشد عقلگرایی است، در حالیکه ملاصدرا هم به روشهای فلسفی و هم به روشهای عرفانی توجه میکند.
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, & مشهدی, تکتم. (1392). بررسی مسئله تعارض عقل و دین از نگاه ابن رشد و ملاصدرا. مجله علمی " فلسفه دین ", 10(2), 35-57. doi: 10.22059/jpht.2013.35495
MLA
سیدمرتضی حسینی شاهرودی; تکتم مشهدی. "بررسی مسئله تعارض عقل و دین از نگاه ابن رشد و ملاصدرا", مجله علمی " فلسفه دین ", 10, 2, 1392, 35-57. doi: 10.22059/jpht.2013.35495
HARVARD
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, مشهدی, تکتم. (1392). 'بررسی مسئله تعارض عقل و دین از نگاه ابن رشد و ملاصدرا', مجله علمی " فلسفه دین ", 10(2), pp. 35-57. doi: 10.22059/jpht.2013.35495
VANCOUVER
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, مشهدی, تکتم. بررسی مسئله تعارض عقل و دین از نگاه ابن رشد و ملاصدرا. مجله علمی " فلسفه دین ", 1392; 10(2): 35-57. doi: 10.22059/jpht.2013.35495
