صفات خبری خداوند متعال، از جملۀ مباحث کلامی و تفسیری است که در قرآن و روایات آمده است. صفات خبری آن دسته از صفات خداوند هستند که عقل بر آنها دلالت روشنی ندارد و تنها به آن سبب که در متن دینی (اعم از قرآن و حدیث) به‌خداوند نسبت داده شده‌اند، می‌توان آنها را به خداوند نسبت داد. شناخت صحیح و دقیق صفات خبری و دستیابی انسان به این معرفت، به درک بهتری از باری‌تعالی منجر می‌شود. تفسیر این صفات از دیرباز مورد نزاع متکلمان بوده و بدون تردید دیدگاه‌های افراطی وتفریطی کلامی در این موضوع پیامدهای زیانباری را برای امت اسلامی در پی داشته که تاریخ فرقه‌ها و گروه‌های اسلامی گویای این مطلب است. آیات صفات خبری خدا از جملۀ آیات متشابهی است که برای فهم بشر سنگین بوده و زمینه‌ساز به‌وجود آمدن فرقه‌های مختلف در میان مسلمانان شده است.
درباب صفات خبری چهار شیوة کلی وجود دارد:
1. نظریۀ اثبات صفات خبری همراه با تشبیه؛
2. نظریۀ توقف و تفویض؛
3. نظریۀ اثبات صفات خبری با قید بدون کیفیت؛
4. نظریۀ تأویل.
با تبیین صفات خبری در تفسیر، می‌توان به این نتیجه رسید که اعتقاد به تجسیم خداوند موردپذیرش هیچ‌یک از آنها نیست، در این مقاله می‌کوشیم دیدگاه مفسر بزرگ شیعه، علامه طباطبایی را به‌دست آوریم؛ ایشان معتقد است با پیروی از اهل بیت و گرفتن اصل معنا با حذف لوازم، باید معنای نهایی و جدی کلام خداوند، در آیات صفات خبری را پس از در نظرگرفتن تمامی قراین، از جمله آیات تنزیه و مسائل عقلی، به‌دست آورد.
